MIJN KLEIN LEVEN
Maandag 2 september 1957 - 11
Met men beide handen voor de mond deed ik nog een poging om het spul binnen te houden, echter te vergeefs. Het zuur vergif spoot langs men vingers heen, op het wit tafelkleed. Het citroengele goedje vormde een plas, met daarin half gekouwde koekjes en resten van men middag eten, boven op een prachtig geborduurde blauwe bloem.
Uit pure schaamte en schrik voor wat er mij na dit vreeslijk gebeuren te wachten stond, begon ik zo hard te huilen dat horen en zien verging. In paniek kwamen madam van de beenhouwer, haar twee zonen en de beenhouwer zelf, aanrenen. De klein ronde oudere dame, vroeg mij wat me scheelde.
Ik durfde niet te zeggen dat het aan haar vies drankje lag dat ik de tafel onder kotste, dus stak het op de tekenfilm. Zei dat er zoveel akelige dingen in gebeurde, dat ik er misselijk van werd. Hieruit werd verkeerdelijk de conclusie getrokken, dat we dan beter niet naar dit soort films keken en men stuurde mij en men broer meteen naar huis. Yves werd haast gek van razernij. Hij scholt mij uit en gaf mij namen die ik niet durf te herhalen. Aan grootmoeder verhaalde hij de hele kotspartij met het nodige overdrijven en ook grootmoeder schaamde zich uitermate voor mijn gedrag. Ze zei me zelfs dat ze niet begreep dat ze zoiets nog moest meemaken.
Vanaf die dag werden we nog enkel uitgenodigd om naar snotneuzen programma’s te komen kijken, wat broer lief in het geheel niet prettig vond. Telkens madam van de beenhouwer ons na kortstondig TV plezier naar huis stuurde, veel vroeger dan wij gewend waren, dreigde Yves ermee me in men slaap te vermoorden. Iets wat mij voor een tijdje enige zorgen baarde.
Na een week of twee wierp grootmoeder nog wat kolen op het vuur met ons er op te attenderen, dat zij het niet zag zitten dat we zo dagelijks bij de beenhouwer binnen en buiten liepen. Toen broertje dit hoorde ging hij kopleet uit zijn bol en viel mij langs achter aan.
Maar terwijl het onvoorspelbaar oudje de halve zot van een broer weerhield, me daar terplaatse van kant te maken, kwam ze zo langs haar neus weg met het onvoorstelbare. Grootmoeder dacht dat, alhoewel we er het geld niet voor hadden, grootvader er toch maar voor zorgen moest, dat er een televisie in huis kwam. De fiere vrouw vond niet dat we moesten onderdoen voor een ander. Daarbij wilde zij ook wel eens Schipper naast Mathilde zien.
Yves geloofde zijn oren niet en ik wist niet of ik nu in de zetel of op tafel moest springen. Wij stonden daar totaal perplex en uit het lood geslagen. Althans voor even, want terwijl ik met men op en neer springen iedereen zenuwachtig maakte, wilde Yves grootvader meteen uit het cafe gaan halen.
Dus meneer broertje, die aan televisie verslaaft leek nog voor we er een hadden, mocht eigenlijk wel mijn beide handen kussen. Er zou namelijk nooit over een televisie zijn gesproken, als ik de keukentafel van de beenhouwder niet onder kotste.
Het was voor eenieder een bijzondere moment toen die twee stoere gasten in grijze stofjassen een grote kartonen doos met enige moeite door de smalle gang naar de keuken droegen. De mannen zette de enorme doos die vrij zwaar leek op de keukentafel, daar grootmoeder nog bezig was het kleine tafeltje schoon te vegen. Dit zou komen te staan in de hoek waar voorheen de radio stond. Ik trilde van nieuwschierigheid.
De dikste van de twee mannen, die naar mij leek grootvader goed te kennen, sugereerde dat het voordelig zou zijn om de antenne op het dak tegen de schouw te bevestigen. Grootvader ging daar volledig mee akkoord en hoopte dat ze dan de kabel konden binnen trekken door een klein gatje boven de achterdeur. De techniekers wezen er echter op dat het aan te raden viel de kabel zo kort mogelijk te houden, omdat men anders veel van het signaal verloor, daarenboven was deze speciale antennekabel ook niet echt goedkoop.
Terwijl een van de mannen grootvader uitlegde dat de kabel best langs de glazenkoepel boven de keukentafel naar binnen kwam, liep de keuken vol met volk. De beenhouwer met zijn vrouw en hun twee zonen, de echtgenoot van Sabiene van de kruidenwinkel, de baas van cafe ' De Kroon ' met een man die ik alleen van het cafe kende, Albert van de ijscream winkel en al mijn broers vrienden. Zelfs de moeder van Marcel die raar of zelde buiten kwam stond ook bij ons binnen. Iedereen wilde het wonder van de eeuw, dat nog steeds in de grote doos verpakt op de tafel stond, als eerst aanschouwen, wat betekende dat ik meer en meer naar achteren werd geduwd, en het herdenkingswaardig moment de televizie uit de doos werd gehaald, miste.
Na heel veel over en weer gepraat en weinig doen, speelde ze het toch klaar en stond de televizie nog voor het avond eten, op het tafeltje met de stroomkabel in het stopcontact. Maar het duurde nog een hele tijd voor we iets te zien kregen. Dit lag voornamelijk aan het feit dat de comunicatie tussen de man op het dak, die aan de antenne moest draaien en degene die aan de knopen van de televisie zat, verliep door toedoen van Leon Cools de baas van ' De Kroon '. Die stond zo halverwege de tuin, niet al te nuchter op de benen, de aanwijzingen die de man beneden aan de televisie hem gaf, door te geven aan de man op het dak. Dan weer draaide men de antenne teveel naar links dan weer teveel naar rechts. Door de flesjes bier de Cools in een bootschappentas had mee gebracht bleef het, volgens Sabiene en madam van de beenhouwer, in het honderd lopen. Maar na veel pinten en luidruchtig communiceren, slaagde men er uiteindelijk toch in om het beeld op het scherm recht te krijgen.
Iedereen staarde verwonderd naar een vrij groot meubel met een bollige beeldbuis waarop men enkel cirkels en lijnen zag. Alle waren de mening toegedaan dat wanneer de programma’s echt begonnen het er zeer indrukwekkend uit zou gaan zien. "Dit is de dood van de bioscoop" zei Leon Cools tegen de echtgenoot van Sabiene, op weg naar de voordeur. De beide heren namen vriendelijk afscheid van grootmoeder want ze moeten nog net als grootvader, even langs cafe Het Rozeke.
Uit pure schaamte en schrik voor wat er mij na dit vreeslijk gebeuren te wachten stond, begon ik zo hard te huilen dat horen en zien verging. In paniek kwamen madam van de beenhouwer, haar twee zonen en de beenhouwer zelf, aanrenen. De klein ronde oudere dame, vroeg mij wat me scheelde.
Ik durfde niet te zeggen dat het aan haar vies drankje lag dat ik de tafel onder kotste, dus stak het op de tekenfilm. Zei dat er zoveel akelige dingen in gebeurde, dat ik er misselijk van werd. Hieruit werd verkeerdelijk de conclusie getrokken, dat we dan beter niet naar dit soort films keken en men stuurde mij en men broer meteen naar huis. Yves werd haast gek van razernij. Hij scholt mij uit en gaf mij namen die ik niet durf te herhalen. Aan grootmoeder verhaalde hij de hele kotspartij met het nodige overdrijven en ook grootmoeder schaamde zich uitermate voor mijn gedrag. Ze zei me zelfs dat ze niet begreep dat ze zoiets nog moest meemaken.
Vanaf die dag werden we nog enkel uitgenodigd om naar snotneuzen programma’s te komen kijken, wat broer lief in het geheel niet prettig vond. Telkens madam van de beenhouwer ons na kortstondig TV plezier naar huis stuurde, veel vroeger dan wij gewend waren, dreigde Yves ermee me in men slaap te vermoorden. Iets wat mij voor een tijdje enige zorgen baarde.
Na een week of twee wierp grootmoeder nog wat kolen op het vuur met ons er op te attenderen, dat zij het niet zag zitten dat we zo dagelijks bij de beenhouwer binnen en buiten liepen. Toen broertje dit hoorde ging hij kopleet uit zijn bol en viel mij langs achter aan.
Maar terwijl het onvoorspelbaar oudje de halve zot van een broer weerhield, me daar terplaatse van kant te maken, kwam ze zo langs haar neus weg met het onvoorstelbare. Grootmoeder dacht dat, alhoewel we er het geld niet voor hadden, grootvader er toch maar voor zorgen moest, dat er een televisie in huis kwam. De fiere vrouw vond niet dat we moesten onderdoen voor een ander. Daarbij wilde zij ook wel eens Schipper naast Mathilde zien.
Yves geloofde zijn oren niet en ik wist niet of ik nu in de zetel of op tafel moest springen. Wij stonden daar totaal perplex en uit het lood geslagen. Althans voor even, want terwijl ik met men op en neer springen iedereen zenuwachtig maakte, wilde Yves grootvader meteen uit het cafe gaan halen.
Dus meneer broertje, die aan televisie verslaaft leek nog voor we er een hadden, mocht eigenlijk wel mijn beide handen kussen. Er zou namelijk nooit over een televisie zijn gesproken, als ik de keukentafel van de beenhouwder niet onder kotste.
Het was voor eenieder een bijzondere moment toen die twee stoere gasten in grijze stofjassen een grote kartonen doos met enige moeite door de smalle gang naar de keuken droegen. De mannen zette de enorme doos die vrij zwaar leek op de keukentafel, daar grootmoeder nog bezig was het kleine tafeltje schoon te vegen. Dit zou komen te staan in de hoek waar voorheen de radio stond. Ik trilde van nieuwschierigheid.
De dikste van de twee mannen, die naar mij leek grootvader goed te kennen, sugereerde dat het voordelig zou zijn om de antenne op het dak tegen de schouw te bevestigen. Grootvader ging daar volledig mee akkoord en hoopte dat ze dan de kabel konden binnen trekken door een klein gatje boven de achterdeur. De techniekers wezen er echter op dat het aan te raden viel de kabel zo kort mogelijk te houden, omdat men anders veel van het signaal verloor, daarenboven was deze speciale antennekabel ook niet echt goedkoop.
Terwijl een van de mannen grootvader uitlegde dat de kabel best langs de glazenkoepel boven de keukentafel naar binnen kwam, liep de keuken vol met volk. De beenhouwer met zijn vrouw en hun twee zonen, de echtgenoot van Sabiene van de kruidenwinkel, de baas van cafe ' De Kroon ' met een man die ik alleen van het cafe kende, Albert van de ijscream winkel en al mijn broers vrienden. Zelfs de moeder van Marcel die raar of zelde buiten kwam stond ook bij ons binnen. Iedereen wilde het wonder van de eeuw, dat nog steeds in de grote doos verpakt op de tafel stond, als eerst aanschouwen, wat betekende dat ik meer en meer naar achteren werd geduwd, en het herdenkingswaardig moment de televizie uit de doos werd gehaald, miste.
Na heel veel over en weer gepraat en weinig doen, speelde ze het toch klaar en stond de televizie nog voor het avond eten, op het tafeltje met de stroomkabel in het stopcontact. Maar het duurde nog een hele tijd voor we iets te zien kregen. Dit lag voornamelijk aan het feit dat de comunicatie tussen de man op het dak, die aan de antenne moest draaien en degene die aan de knopen van de televisie zat, verliep door toedoen van Leon Cools de baas van ' De Kroon '. Die stond zo halverwege de tuin, niet al te nuchter op de benen, de aanwijzingen die de man beneden aan de televisie hem gaf, door te geven aan de man op het dak. Dan weer draaide men de antenne teveel naar links dan weer teveel naar rechts. Door de flesjes bier de Cools in een bootschappentas had mee gebracht bleef het, volgens Sabiene en madam van de beenhouwer, in het honderd lopen. Maar na veel pinten en luidruchtig communiceren, slaagde men er uiteindelijk toch in om het beeld op het scherm recht te krijgen.
Iedereen staarde verwonderd naar een vrij groot meubel met een bollige beeldbuis waarop men enkel cirkels en lijnen zag. Alle waren de mening toegedaan dat wanneer de programma’s echt begonnen het er zeer indrukwekkend uit zou gaan zien. "Dit is de dood van de bioscoop" zei Leon Cools tegen de echtgenoot van Sabiene, op weg naar de voordeur. De beide heren namen vriendelijk afscheid van grootmoeder want ze moeten nog net als grootvader, even langs cafe Het Rozeke.